Het is maar een mening. Zoveel negativiteit. Wat mis ik nu? Waarom enkel negatieve boodschappen? De wereld zoals ik hem dacht te kennen is naar de wuppe. Dan maar opnieuw, naar iets anders. En daar zijn ze dan, die vragen. Hoe verdien ik terug de hesp op mijn boterham? Ik weet niet meer wat ik eigenlijk wil. Twijfels. Waarover? Hoe en waar en wat?
Zo begon Caroline Poppe – de sterke vrouw en medezaakvoerder van Restaurant De Pastorie in Zevergem – haar hersenspinsel deze middag in een Facebookbericht. We nemen het hier een integraal over.
Eén ding is zeker
Eén ding is zeker, het restaurant houden zal zeker het komende jaar niet langer rendabel zijn. Toch niet zoals we voorheen werkten. Halve bezetting, hoge investeringen, dezelfde vaste kosten, extra kosten. Dat kan geen enkele ondernemer serieus nemen.
Rendabiliteit is key, voor elke zelfrespecterende zaak. Een nieuw businessplan schrijven lijkt me. Waar begin je dan? De chef wil terug gastronomisch koken, bakjes vullen geeft niet voldoende plezier, niet die instant happiness waarvan we houden en waarvoor we het altijd deden. De bakjesvulperiode is een lapmiddel op een steeds dieper terende wonde.
Ik kan mezelf zijn
Plots is het zo belangrijk om naar de kapper te gaan, je uiterlijk te verzorgen. Eerlijk? Het doet me niks. De uitgroei van mijn grijze haren, is dat nu waar ik me zorgen over moet maken? Ontharing, gelaatsverzorging,… Ik heb mijn crèmekes, mesjes en nagelknipper waarmee ik aan de slag ga om mezelf te verzorgen.
Gelukkig heb ik geen medische aandoeningen die zo dringend zijn waarvoor ik hulp van een specialist moet inroepen. Een proper meisje ben ik wel, ik verzorg me. Maar die uiterlijke schijn, het is toch niet echt? Schitterend vind ik het dat ik mezelf kan zijn, met grijze haren, veel te vroeg en veel te veel volgens de norm. Fuck de norm.
Waarom zou ik bezig moeten zijn met er beeldig uit te zien? Echt, het doet me niks. Zelfreflectie is waarmee ik bezig ben; heel die coronaperiode biedt me tijd om na te denken. Te veel tijd. Ik begrijp de zorgen niet over het uiterlijk, dat ligt dan wel aan mij. Ik vind dat het daarover niet gaat. Nu wordt het mij alleen maar duidelijker. Allez, die duidelijkheid heb ik dan toch al.
Passie, talent en rendabiliteit
Terug naar mijn hersenspinsels over het restaurant. Als ondernemer heb ik al altijd – ook in mijn pre-restaurant fase – passie willen combineren met talent en rendabiliteit. Tot voor een paar maanden succesvol. Over de laatste 25 jaar met veel vallen en weer opstaan. Professioneel en privé. Onnoemelijk veel meegemaakt en sterker geworden. Slimmer ook.
En nu voel ik me echt dom waardoor ook onzeker of is het andersom? Geen perspectief en geen enkel idee hoe ik ermee moet omgaan. Onnozel word ik van het denken en rondjes draaien. De manager in mij zegt heel duidelijk:Think outside the box! Godverdomme, weer een doos. Wat wil je nu, ‘t is een simpele vraag waarop ik oprecht geen antwoord kan geven. Ik moet geld verdienen, ik moet ondernemen. Simpel, het moet nu eenmaal. Hoe neem je dit nu dan onder handen?
De passie is het koken, het laten genieten van een mooi moment. Hoe doe je dit anders dan in een restaurant vol risico’s. Want blijkbaar is een restaurant risicovoller dan de bus nemen. Juist, het is weer de horeca. Fuck dat restaurant dan ook maar. Echt geen zin in duizenden euro’s investeren om niet rendabel te zijn. Ik ben toch niet gek? Wie investeert er nu geld in iets wat niet rendeert? Wie neemt extra personeel aan om aan de eisen van de overheid te voldoen als je het niet eens kan betalen?
Doosjes vullen en uitvoeren
De korte, middellange- en langetermijnstrategieën? Kort: doosjes vullen en uitvoeren. Het is echt lekker en verzorgd, onze dierbare klanten zijn tevreden en steunen ons restaurant zoveel dat het ontroert. Veel nieuwe klanten ook, de mond-aan-mondreclame doet zijn werk, zelfs met maskers en ontsmettingsgel op anderhalve meter. Maar dit maakt ons niet gelukkig. Hiervoor tekende niemand.
Serieus, het is wel heel fijn om een fysiek draagbaar leven te hebben. We werken in plaats van 16 à 20 uur per dag, nu nog slechts een tiental uren. Elke avond kunnen we samen eten. Oh ja, we eten met eerst een aperitief, rustig een koffie nadien, tijd voor een babbel met de kids, tijd om onze pup op te voeden en er is zelfs tijd voor een film! Waanzinnig hoe lang we dit niet deden.
Tien jaar restaurant houden vlogen voorbij met werken-eten-slapen en dit repetitief herhalen. Daarbij het noodzakelijke ongemakje, pijntje hier en pijntje daar. Niet bij stilstaan en een Herman van Veentje doen en dus weer doorgaan. Het is toch echt niet gezond geweest. Als er daar dan een norm voor is. We zijn echt met héél véél ondernemers die zo leven, leefden. Fuck die norm.
Middellange termijn dan maar: wat niet kan, niet zal lukken is zoals we het tot voor kort kenden. Verrassing! Oumpf. Ik kom er nog op terug.
Restaurant De Pastorie
Caroline Poppe werkte gedurende 16 jaar hoofdzakelijk in de voedingssector, telkens in commerciële functies. Sedert 2005 werd zij ingehuurd door bedrijven als commercieel consultant en crisismanager.
In het najaar van 2010 besloot ze samen met haar man Pascal Vandenheulen om Restaurant De Pastorie uit te baten, wat een perfecte vervolmaking van hun droom werd in deze prachtige locatie.
Pascal werkte voorheen ruim 15 jaar in de horeca. Na een tiental jaren een ander bedrijf te hebben geleid, laaide de passie terug op en besliste hij dit niet langer te verloochenen. Hij heeft een echte passie voor het verwerken van kwalitatief hoogstaande producten. Vooral minder gekende noordzeevissen want sedert 2015 is Pascal geëngageerd lid van de NorthSeaChefs. De klassieke Franse keuken ligt aan de basis van zijn gerechten, maar hij weet er steeds een eigenzinnige twist aan te geven.
Voor het interieur kozen ze een inrichting die past bij de ‘grandeur’ en stijl van het pand, eentje die terug gaat naar 1765, de periode waarin dit geklasseerd pand werd gebouwd. Sfeer en gezelligheid staan bij ons centraal!
De waarden en kwaliteit van Restaurant De Pastorie worden ook erkend door de Orde der 33 Meesterkoks van België. Pascal werd erkend als Masterchef of Belgium tijdens het gala op 4 december 2017.
Intussen ontving Restaurant De Pastorie ook bij de gidsen de erkenningen met een vermelding in de Guide Michelin en 14/20 bij Gault&Millau.
